شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد
که تا ز خال تو خاکم شود عبیرآمیز
«حافظ»

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب خوردن

(خُ دَ)(مص ل.)۱ - آب نوشیدن، آشامیدن آب.
۲- (کن.) سرچشمه گرفتن، ناشی شدن.
۳- هزینه برداشتن، خرج برداشتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.