شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به بوی مژده وصل تو تا سحر شب دوش
به راه باد نهادم چراغ روشن چشم
«حافظ»

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب خشک

(بِ خُ) (اِمر.) شیشه، آبگینه، بلور.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.