شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
رسد به دولت وصل تو کار من به اصول
«حافظ»

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب چشی

(بْ. چِ یا چَ)(حامص. اِمر.) غذایی که نخستین بار در حدود شش ماهگی به کودک دهند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.