شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - راى زدن رودابه با كنيزكان

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از سر کشته خود می‌گذری همچون باد
چه توان کرد که عمر است و شتابی دارد
«حافظ»

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب تاختن

(تَ) (مص ل.) ادرار کردن، شاشیدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.