شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در دل ما، خار غم بشکست و در دل غم، بماند
چیست یاران، چاره غمهای بی‌پایان ما
«سلمان ساوجی»

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

ابهر

(اَ هَ) [ ع. ] (اِ.) رگی است در پشت، رگ پشت که به دل پیوسته‌است، رگ جان، آورتی، ام الشرایین.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.