شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حاجت مطرب و می نیست تو برقع بگشا
که به رقص آوردم آتش رویت چو سپند
«حافظ»

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گیاهک

(هَ) (اِمصغ.) بخشی از رویان دانه که پس از رویش دانه و رشد به گیاه جدید تبدیل می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.