شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من که باشم در آن حرم که صبا
پرده دار حریم حرمت اوست
«حافظ»

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گیاه

[ په. ] (اِ.) هر رستنی که از زمین بروید.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.