شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود
«سعدی»

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گیا

(اِ.) مخفف گیاه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.