شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - من و انکار شراب این چه حکایت باشد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

یعقوب چشم باخته را یافت عاقبت
آخر به کام خویش، نظر باز می رسد
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوشوان

(مص مر.) = گوش بان: محافظ، مراقب، راعی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.