شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

هوشیار حضور و مست غرور
بحر توحید و غرقه گنهیم
«حافظ»

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوز معلق

(مُ عَ لَ) (اِ.) (عا.) با سر به زمین خوردن، شدیداً به زمین خوردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.