شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

رایت حسن تو از مه برگذشت
با من این جور تو از حد درگذشت
«انوری»

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوراندن

(دَ) (مص م.)
۱- درهم و برهم کردن (نخ و ابریشم و مانند آن را).
۲- آشفتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.