شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گره به باد مزن گر چه بر مراد رود
که این سخن به مثل باد با سلیمان گفت
«حافظ»

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوراگور

(گُ رّ گُ) (ق مر.) با شعله سوزان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.