شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز شمشیر سرافشانش ظفر آن روز بدرخشید
که چون خورشید انجم سوز تنها بر هزاران زد
«حافظ»

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گودی

(~.)(اِ.)۱ - وضع یا کیفیت گود بودن.
۲- داشتن کف یا بستری در پایین تر از سطح محیط.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.