شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر
از در عیش درآ و به ره عیب مپوی
«حافظ»

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

شاهنامه فردوسی – نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوج

(گَ وَ) (اِ.) صمغ درخت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.