شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - روشنی طلعت تو ماه ندارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چشم دلجویی دلم از مردم عالم نداشت
داغ من مرهم ندید و راز من محرم نداشت
«کلیم کاشانی»

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – آمدن تهمينه دختر شاه سمنگان به نزد رستم‏‏‏

شاهنامه فردوسی – آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوایی

(گُ) (حامص.) گواهی دادن، شهادت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.