شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
مرا ز حال تو با حال خویش پروا نه
«حافظ»

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – خوان سوم جنگ رستم با اژدها

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گواهی

(~.) (حامص.) شهادت، تأیید و تصدیق درستی یا نادرستی امری.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.