شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز وجود خود ملولم قدحی بیار ساقی
برهان مرا زمانی ز خودی خود خدا را
«سلمان ساوجی»

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – آمدن كى ‏قباد به استخر پارس

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوالیدن

(گُ دَ) (مص ل.) رشد کردن، بالیدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.