شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حافظ نه حد ماست چنین لاف‌ها زدن
پای از گلیم خویش چرا بیشتر کشیم
«حافظ»

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن مهراب بر سيندخت

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گهری

(~.) (ص نسب.) ذاتی، سرشتی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.