شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست
آیینه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم
«حافظ»

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گنگی

(گُ) (حامص.) لکنت و گرفتگی زبان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.