شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند
که مکدر شود آیینه مهرآیینم
«حافظ»

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گنگ

(گُ) [ په. ] (ص.) لال، بی زبان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.