شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دوران همی‌نویسد بر عارضش خطی خوش
یا رب نوشته بد از یار ما بگردان
«حافظ»

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گندم گون

(~.) (ص مر.) سبزه، کسی که رنگ پوستش سبزه باشد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.