شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - آمدن سام به ديدن رستم

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چون سایه دور از روی تو افتاده‌ام در کوی تو
چشم امیدم سوی تو وای از امید باطلم
«رهی معیری»

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گنبد

(گُ بَ) [ په. ] (اِ.) قُبِّه و برآمدگی که بر بالای معابد و مساجد می‌سازند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.