شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دلم گرفت ز سالوس و طبل زیر گلیم
به آن که بر در میخانه برکشم علمی
«حافظ»

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

شاهنامه فردوسی – پيغام سلم و تور به نزديك فريدون

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گلی

(گِ) (ص.)
۱- آلوده یا آغشته به گِل، گل آلود.
۲- ساخته شده از گل.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.