شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

یک راه در دیر مغان برقع براندازی صنم
تا کافران از بتکده بیرون برند اصنام را
«خواجوی کرمانی»

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن افراسياب بر ايران زمين

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – خوان سوم جنگ رستم با اژدها

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گلوگاه

(گَ) (اِمر.)
۱- حنجره.
۲- گذرگاهی که بتوان از آن وارد جایی شد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.