شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - رفتن كاوس به مازندران

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز کوی یار بیار ای نسیم صبح غباری
که بوی خون دل ریش از آن تراب شنیدم
«حافظ»

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گله دار

(گَ لَّ یا لُِ) (ص فا.) دارنده گله (گاو و گوسفند و غیره)، آن که گله را نگهبانی کند و پرورش دهد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.