شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش
دور خوبی گذران است نصیحت بشنو
«حافظ»

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گلگون

(~.) (ص مر.) سرخ رنگ، به رنگ گل سرخ.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.