شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک
که کس نبود که دستی از این دغا ببرد
«حافظ»

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گلشن

(~. شَ) (اِمر.) گلزار، گلستان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.