شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ای دوست دست حافظ تعویذ چشم زخم است
یا رب ببینم آن را در گردنت حمایل
«حافظ»

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

شاهنامه فردوسی – آمدن تهمينه دختر شاه سمنگان به نزد رستم‏‏‏

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گلبن

(~. بُ) (اِمر.)
۱- درخت و بوته گل.
۲- بیخ بوته گل.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.