شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ساقی که جامت از می صافی تهی مباد
چشم عنایتی به من دردنوش کن
«حافظ»

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به نزديك پدر خود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گل و گشاد

(~. گُ) (ص مر.) (عا.)گشاد، پهن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.