شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ساغر لطیف و دلکش و می افکنی به خاک
و اندیشه از بلای خماری نمی‌کنی
«حافظ»

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گل ریزان

(~.)(ص مر.) مراسم گلریزی به سر عروس و د اماد یا به سر پهلوان در زورخانه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.