شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - حسن تو همیشه در فزون باد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من غلام هندوی آن سرو آزادم که او
بر سمن بنوشت خطی، از پی تحریر ما
«سلمان ساوجی»

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گل آذین

(گُ) (اِمر.)
۱- آرایش و چگونگی قرار گرفتن گل‌ها بر روی ساقه گیاهان.
۲- نامی از نام‌های زنان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.