شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دوران شب ز بخت سیاهم بسر رسید
نگشوده تاری از خم گیسوی او هنوز
«رهی معیری»

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گفتن

(گُ تَ) [ په. ] (مص م.)
۱- صحبت کردن، حرف زدن.
۲- به نظم درآوردن، سرودن.
۳- معتقد بودن.
۴- آواز خواندن.
۵- پنداشتن، تصور کردن.
۶- نامیدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.