شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ما عیب کس به مستی و رندی نمی‌کنیم
لعل بتان خوش است و می خوشگوار هم
«حافظ»

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گفت و شنید

(~ُ ش) (اِمص.) نک گفت و شنود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.