شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است
بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم
«حافظ»

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گسلاندن

(گُ سَ دَ) (مص م.) گسیختن، پاره کردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.