شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خجلت ز عشق پاک گهر می‌بریم ما
از آفتاب دامن تر می‌بریم ما
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گستی

(گَ) (حامص.) زشتی، نازیبایی، پلیدی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.