شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چندان که زدم لاف کرامات و مقامات
هیچم خبر از هیچ مقامی نفرستاد
«حافظ»

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گزیدن

(گُ دَ) (مص م.)
۱- پسند کردن، انتخاب کردن.
۲- جدا کردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.