شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - می‌دمد صبح و کله بست سحاب

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

صائب ز بزم عقده‌گشایان کناره کرد
ناز نسیم، غنچهٔ دلتنگ برنداشت
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گزانگبین

(گَ زَ گَ) (اِمر.) شکرک مترشح از بوته‌های گز را گزانگبین گویند. این شکرک سفت و شکننده و دارای قند و الکل‌های مختلف است و خواص دارویی دارد. از جمله به عنوان مسهل جهت اطفال و ضد راشیتیسم استعمال می‌شود. به علاوه ازآن نوعی شیرینی به نام گز درست می‌کنند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.