شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - خم زلف تو دام کفر و دین است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گر چه دوری می کنم بی صبر و آرامم هنوز
می نمایم اینچنین وحشی ولی رامم هنوز
«وحشی بافقی»

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گزاف

(گُ یا گِ)
۱- (ص.) بیهوده، عبث.
۲- بسیار، بی اندازه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.