شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دل من در هوای روی فرخ

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از صبا هر دم مشام جان ما خوش می‌شود
آری آری طیب انفاس هواداران خوش است
«حافظ»

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گرو

(گِ رُ) (اِ.) رهن، شرط.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.