شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - پاسخ دادن فريدون پسران را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم
اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد
«حافظ»

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – پيروزى فريدون بر ضحاك و دست يافتن بر گنجهاى آن

شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گرو

(گِ) (اِ.) کوزه سفالین که آن را لعاب کاشی دهند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.