شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

سر ما و در میخانه که طرف بامش
به فلک بر شد و دیوار بدین کوتاهی
«حافظ»

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گرمخانه

(گَ. نِ)(اِ.) محوطه‌ای برای پرورش گل و گیاه که بخشی از سقف و دیوارهایش شیشه‌ای است و دما و رطوبت آن نسبتاً ثابت نگه داشته می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.