شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

تمام مهربانان را به خود نامهربان کردم
به امیدی که سازم مهربان نامهربانی را
«هاتف اصفهانی»

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گرزه

(گَ زِ) (اِ.) مار بزرگ، نوعی مار بد زهر و کشنده.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.