شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - روشنی طلعت تو ماه ندارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می‌باش
که نیستیست سرانجام هر کمال که هست
«حافظ»

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن افراسياب بر ايران زمين

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گرزمان

(گَ زْ) (اِ.) عرش اعظم، فلک.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.