شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - روشنی طلعت تو ماه ندارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چون خضر، شود سبز به هر جا که نهد پای
هر سوخته‌جانی که عقیق تو مکیده‌ست
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتارى در بخت زال در نزد ستاره ‏شناسان

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گرده

(گَ دِ) (اِمر.)
۱- طرح یا تصویری که از طرح یا تصویر دیگری کپیه کنند.
۲- پودر، گردی که زنان برای بزک مورد استفاده قرار می‌دادند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.