شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - شاهدان گر دلبری زین سان کنند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو با حبیب نشینی و باده پیمایی
به یاد دار محبان بادپیما را
«حافظ»

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گرده

(گُ دِ) (اِ.)
۱- شانه، دوش.
۲- کلیه. ؛بر ~ی کسی سوار شدن کنایه از: اراده و اختیار او را به دست گرفتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.