شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خوش گرفتند حریفان سر زلف ساقی
گر فلکشان بگذارد که قراری گیرند
«حافظ»

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گرد پیری

(~ِ) (ص مر.) (عا.) کنایه از: سفید شدن مو.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.