شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

باز مستان دل از آن گیسوی مشکین حافظ
زان که دیوانه همان به که بود اندر بند
«حافظ»

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گچک

(گ چَ)(اِ.)نام سازی است شبیه کمانچه که با آرشه نواخته می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.