شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نذر و فتوح صومعه در وجه می‌نهیم
دلق ریا به آب خرابات برکشیم
«حافظ»

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

شاهنامه فردوسی – پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

ابداً

(اَ بَ دَ نْ) [ ع. ] (ق.)
۱- هرگز، هیچ وقت.
۲- به هیچ روی، به هیچ وجه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.