شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به غیر آن که بیفتد ز چشم ها چون اشک
به جلوه گاه خزف از گهر چه می خواهی؟
«رهی معیری»

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

ابتغاء

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) خواستن، طلب کردن.
۲- (مص ل.) سزاوار شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.