رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(~. ~.) [ ع - فا. ] (ص فا.) (عا.) آن که خانه‌ای آماده برای قماربازی دارد؛ صاحب قمارخانه ؛ جیزگر.
(~. گَ) (ص.)
۱- کسی که ظروف سفالی درست می‌کند.۲ - نام یکی از آهنگ‌های موسیقی.
(~. گَ) (ص فا.) گدای دوره - گرد.
(~. گِ رِ تَ) (مص ل.) کنایه از:
۱- شراب ریختن.
۲- ادای احترام و تهنیت کردن.
(~. یِ) [ ع - فا. ] (ص مر.) هم - خوراک، هم غذا.
(کِ) [ فر. ] (اِ.) = کاسک:
۱- کلاه لبه دار.
۲- کلاهی از جنس فلز و غیره که سر را از خطر حفظ می‌کند، کلاه ایمنی.
(اِ.) [ فر. ] پرنده‌ای است سیاه رنگ به اندازه سار از راسته سبکبالان، بومی آمریکای جنوبی، پرهای پشت آن زرد طلایی است.
(شب جم.) واژه‌ای برای بیان آرزوها.
(نِ) (اِ.) خانه خرد و کوچک، خانه زمستانی.
(مص مر.) زراعت کردن، کاشتن.
(تَ) (مص م.) زراعت کردن.
(تِ) (ص مف.) زراعت شده، نشانده.
(ش) [ ع. ] (اِفا.) آشکار کننده، کشف کننده، ج. کشفه.
(شَ یا ش) (اِ.) یخ نازکی که روی آب می‌بندد.
(ق.) از ادات تمنی است و دال بر تأسف و افسوس و آرزو و حسرت دارد.
۱ - (اِ.) کاچی، آجر لعاب دار ساده یا نقاشی شده.
۲- (ص نسب.) اهل شهر کاشان.
۱ - (ص شغل.) آن که کاشی را در بنا کار گذارد.
۲- بنایی که در آن کاشی کار گذاشته شده‌است.
(ظِ) [ ع. ] (اِفا.) فروخورنده خشم، خاموش. ج. کظمه.
(عِ) [ ع. ] (اِمص.) نار پستان و پستان برآمده.
(اِ.)
۱- فریاد و ناله.
۲- آواز کلاغ.
۳- نشخوار.
